معرفی ترب وحشی و خواص درمانی آن
نام علمی:
Cochlearia armoracia، نام فرانسه Rave
sauvage و نام انگلیسی آن Horse radish می‌باشد.
نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، ترب وحشی، ترب کوهی، فجل برّی و
ترب دشتی نامیده شده است.
تیره گیاه:
شب‌بو Cruciferae
نوع گیاه:
بوته
مشخصات ظاهری:
گیاهی است چند ساله به ارتفاع حدود 50 سانتی‌متر با ساقه‌ای شیاردار و ریشه‌ی گیاه دراز، حجیم و مغز آن سفید و الیافی می‌باشد. برگ‌های آن براق، بیضوی، باریک و دوسر برگ‌ها نوک تیز و کناره برگ‌ها دندانه‌دار است. در انتهای شاخه‌ها، گل دهنده، گل‌های آن گروهی به صورت خوشه‌ای و سفید رنگ یا زرد کمرنگ و میوه‌اش خورجین، بسیار کوچک و عقیم است.
طبیعت:
طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن گرم و خشک است.
رویش جغرافیایی:
به ندرت و به صورت پراکنده در نواحی معتدل برخی از کشورها انتشار داشته و بیشتر در پاکستان، افغانستان، عراق و ایران می‌روید.
ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در ریشه:
ویتامین C، تیامین، پتاسیم، سدیم، آهن، فسفر، کلسیم، هیدرات‌های کربن، مواد چرب، انرژی، پروتئین و آب در آن تشخیص داده شده است.
بخش مورد استفاده:
ریشه (ترب وحشی). در ضمن برگ و ساقه‌ی گیاه نیز خواص دارویی دارند.
نحوه مصرف:
معمولاً رنده شده ترب وحشی را به صورت دم کرده، جوشانده و یا ضماد استفاده می‌کنند و بیشتر به عنوان ادویه تند کاربرد دارد.
خواص درمانی:
دم کرده رنده شده ترب وحشی برای ورم کلیه، حبس البول، خارج شدن سنگ کلیه، روماتیسم مزمن، نقرس، آب آوردن ریه‌ها، آسم، ضعف، زردی و یرقان مفید و سرشار از ویتامین C می‌باشد. در استعمال خارجی به صورت ضماد برای درد گودی کمر، سیاتیک، دردهای عصبی، اسپاسم عضلانی و دردهای روماتیسمی مفید می‌باشد. دم کرده برگ و ساقه‌های آن نیز محرک، اشتهاآور و ضد خونریزی است.
