خواص دارویی عنبر
نام‌ها:
نام فارسی: عنبر سائل
نام علمی: Storax
نام انگلیسی:Hamamelidaceae
نام سنتی: میعه
نام‌های دیگر:
Sweet Gum, Copalm, Gum Tree, Liquid Amber, Red Gum, White Gum
معرفی:
گل و میوه: گل‌ها و گل آذین‌ها تک جنس و تک پایه بوده، به صورت کپه‌های منفرد، کوچک و گرد قرار دارند. گل‌ها زرد رنگ هستند، گل‌های نر فاقد کاسه و جام به نظر می‌آیند. گل‌ها ماده واجد کاسبرگ‌های نازک فلسی و جام لوله‌ای پیوسته هستند. پرچم‌ها متعدد و تخمدان نیمه تحتانی است. میوه شیزوکارپ و سخت می‌باشد.
برگ‌ها، ساقه و ریشه: درختی خزان کننده، به ارتفاع تا حدود ۱۲ متر، بسیار منشعب و دارای تنه ضخیم خاکستری مایل به قرمز می‌باشد. برگ‌ها متناوب، معمولاً ۵ لوبی و دارای حاشیه‌ای با دندانه‌های خشن هستند.
ویژگی‌ها: استوراکس خام به صورت توده‌ای غلیظ، قوام دار، چسبناک، معطر، تا حدی تلخ و به رنگ قهوه‌ای مایل به خاکستری می‌باشد. ذخیره سازی موجب کاهش مقدار آب موجود در استوراکس و شفاف تر شدن رنگ آن می‌گردد.
طبع:
طبع عنبر گرم در درجه سوم و خشک در درجه دوم است.
رویشگاه:
این گیاه بومی آسیای صغیر تا سوریه است.
فرآورده‌ها:
استوراکس از گیاه عنبر حاصل می‌شود. برای بدست آوردن بالزام مزبور، تنه درخت را زخمی می‌کنند تا رزین موجود در آن ترشح گردد. سپس پوست تنه آغشته به رزین را کنده و می‌جوشانند، آنگاه جوشانده حاصل را صاف می‌کنند.
بخش‌های دارویی:
بالزام حاصل از تنه و پوست داخلی درخت.
اشتباهات:
با رزین، تربانتین، کلوفان و روغن زیتون اشتباه نگردد.
موارد مصرف و اثرات درمانی عنبر سائل
- این گیاه ضد االتهاب، معرق و محرک است.
- از این گیاه به صورت استنشاقی برای درمان سرفه و برونشیت استفاده می‌گردد.
- به صورت موضعی نیز برای التیام زخم‌ها و جراحات به کار برده می‌شود.
طب چینی:
- درمان سنکوپ، غش.
- درمان عدم تحمل لاکتوز در خردسالان.
طب هندی:
- خارش
- زخم‌های چرکین.
- جذام.
- سرفه‌های مزمن و تب.
طب سنتی اسلام و ایران:
- بادشکن.
- منضج و نرم کننده.
- جهت سرفه، زکام، رعشه، گرفتگی صدا، سینه درد نافع است.
- مدرو قاعده آور است.
- در تسکین کمردرد موثر است.
- ضماد میعه در تسکین دردهای مفصلی و نیز نقرس سودمند است.
- چکاندن آن در گوش جهت امراض بادناک عضو مذکور مؤثر می‌باشد.
موارد منع مصرف:
- تاکنون هیچگونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف بجای مقادیر درمانی گیاه عنبر سائل شناسایی نشده است.
- گهگاه استفاده از آن به صورت داخلی منجر به بروز اسهال می‌شود.
- همچنین باعث ایجاد حساسیت‌های تماسی می‌گردد.
- مصرف بیش از حد: استعمال خارجی این گیاه روی محدوده وسیعی از پوست، باعث برخی مسمومیت‌های جذبی می‌گردد که با آسیب کلیوی (مانند آلبومینوری و نفریت‌های توام با خونریزی) مشخص می‌شود.
