پنجه مریم (بخور مریم):
گیاهی است که اکثرا زیر سایه درختان و جاهای نمناک می روید.و بیشتر ربشته آن کاربرد دارد.گیاهی قوی است که استفاده آن تدبیر نیاز دارد .
مزاج :در درجه سوم گرم و درجه دوم خشک
در آن خاصیت جلا ، تقطیع ، تفتیح ، جذب و تحلیل و تلطیف قوی است .
ریشه آن پاک کننده صورت از چرک و نیکو کننده رنگ رو و دافع بثورات
وخالها می باشد. ونیز نافع شقاقی است که از سرما حاصل شده است.
ضماد آن جهت نقرس وپیچیدگی مهره های کمر مفید است.و با عسل محلل خنازیر
و زخمهای سخت و جراحات وشقاق حاصل از سردی
می باشد.و سرمه آن با عسل مانع آبریزش چشم و مقوی بینایی است.ولی
هیچوقت به تنهایی برای چشم استفاده نشود.✨ جوشانده آب آن با عسل یرقان زرد را می برد.که بیمار بعد
خوردن آن بایستی پتویی روی کشیده وبخوابد تا عرق کند(عرق زرد رنگی خواهد داشت)
برای زن باردار خوب نیست (باعث سقط فوری جنین می شود.)و نیز مفید برای
دشواری زایمان است.
نوشیدن ریشه آن با سکنجبین نافع یرقان ،پاک کننده کبد ،مفتح سدد و
خارج کننده صفرای کل بدن به صورت عرق است.
حمول وشیاف آن با پنبه مدر حیض و خارج کننده جنین مرده و تباه کننده
جنین زنده است.(قویترین ادویه در این باب)
قوی در دفع بلغم از بدن (معرق)
در نزدیکی هر محلی قرار گیرد بعلت جاذب بودن قوی خون را از آنجا جاری
میکند.
اگر در نزدیکی مقعد قرار گیرد خونریزی بواسیر را باز میکند ، ولی
توصیه نشده است.
عرق آور بسیار قوی
اگر با سکنجبین مصرف شود صفرا را از بدن بیرون میریزد.
اگر با مائ العسل مصرف شود اسهال بلغمی را از بدن دفع میکند.
ضماد آن پادزهر گزش حشرات است.
بدل:مامیثا ،مر
مصلح :عسل ،آب انار ، کتیرا و ماءالعسل
بیمار نباید گرم مزاج و یا تب دار باشد.و یرقان او هم به علت وجود
مواد غلیظ و سدد بسیار باشد.
